DZWON
DZWON NA STATKU RYBACKIM.
ZAWIESZONY GDZIEŚ NAD DZIOBEM STATKU RYBACKIEGO
DZWON – DZWON LŚNIĄCY STARY ZŁOTEM.
DZWON, KTÓRY OSTRZEGA INNE STATKI.
STATKI NIE WIDOCZNE OKRYTE MGŁĄ.
GDY NAS OTACZAJĄ CIEMNOŚCI NOCY I MGŁY
MGŁY, GDZIE NIE WIDZISZ POKŁAD POD NOGAMI.
TO ON!
ON WSPANIAŁY OKRĘTOWY DZWON.
DZWON SWOIM DONOŚNYM BOSKIM GŁOSEM, TONACJĄ
OSTRZEGA INNE NIE WIDOCZNE STATKI, ŻE TU.
ŻE TU W DRYFIE STOI RYBACKI STATEK.
STATEK RYBACKI OSNUTY W MGLE.
MGLE PRZYPOMINAJĄCĄ KURTYNĘ Z WATY.
A JEGO BOSKI GŁOS.
GŁOS DZWONU STATKU RYBACKIEGO ROZCHODZĄCY.
ROZCHODZĄCY DONOŚNYM GŁOSEM. PO MORZU.
DZWON STŁUMIONY MGŁĄ PRZYPOMINAJĄCĄ WATĘ.
DZWON DUSZĄCY SIĘ W GĘSTEJ MGLE.
MARZY MI SIĘ BY MÓC OPISAĆ, OPOWIEDZIEĆ.
OPOWIEDZIEĆ JAK ODCZUWAŁEM GŁOS DZWONU.
DZWONU GŁOS NA RYBACKIM STATKU.
STATKU NIE WIDOCZNEGO OKRYTEGO KURTYNĄ MGŁY.
GŁOS DZWONU NICZYM AKORD ZAPOMNIANYCH ORGANÓW.
GŁOS DZWONU RYBACKIEGO STATKU.
STATKU OTULONEGO NICZYM POŚCIELĄ – MGŁĄ.
TO TRZEBA SAMEMU PRZEŻYĆ CHWILE.
CHWILE GŁOSU DZWONU – JEGO, BOSKIEGO TONU.
KIEDY JEGO GŁOS TŁUMIONY, ZDŁAWIONY MGŁĄ.
MGŁĄ PRZYPOMINAJĄCĄ TUMAN WATY.
TEN NIEZAPOMNIANY BOSKI GŁOS DZWONU.
DZWONU STAREGO STATKU RYBACKIEGO.
A MY KOCHANKOWIE ŻYWIOŁU – MORZA, RYBACY.
RYBACY KOCHANKOWIE WSŁUCHANI W JEGO BOSKI TON.
GDY STAŁEM NOCĄ NA POKŁADZIE UKRYTY CIEMNOŚCIAMI
CIEMNOŚCIĄ NOCY I MGŁY, GDY STAŁEM.
STAŁEM NA POKŁADZIE RYBACKIEGO STATKU ZAUROCZONY.
ZAUROCZONY BOSKA MELODIĄ STAREGO DZWONU.
DZWONU PRZYPOMINAJĄCE STARE ZŁOTO.
ZŁOTEGO DZWONU GDZIEŚ HEN NA MORZACH.
MORZACH, NA POKŁADZIE STATKU RYBACKIEGO.
A DZISIAJ – GDYM CI JUŻEM STARYM JEST MARZY.
MARZY MI SIĘ BY CHOCIAŻBY W ŚNIE.
W ŚNIE USŁYSZEĆ BOSKI GŁOS DZWONU.
DZWONU OKRYTEGO NICZYM POŚCIELĄ – MGŁĄ
MGŁĄ I MÓC USŁYSZEĆ BOSKI TON DZWONU.
DZWONU NA STARYM RYBACKIM STATKU.
GDY SERCE – SERCE DZWONU UDERZA A JEGO TONACJA.
TONACJA – ROZCHODZI SIĘ HEN PO MORZU MÓC.
MÓC DOTKNĄĆ, DOTKNĄĆ STARYMI DŁOŃMI DZWONU.
DZWONU, GDY ZANIKA JEGO BOSKI GŁOS.
GDY DZWON DRŻY – NICZYM ŻYWY DOTKNĄĆ.
DOTKNĄĆ STARYMI DŁOŃMI – ODCZUĆ ŻYCIE DZWONU.
ŻYCIE STAREGO DZWONU NA STARYM RYBACKIM STATKU..
SKORO JUŻ NIE MOGĘ USŁYSZEĆ
USŁYSZEĆ GŁOSU DZWONU. KRADNĘ.
KRADNĘ ZDJĘCIE ZAPOMNIANEGO DZWONU.
MOŻE I ON – STARY DZWON A I MOŻE BEZ SERCA JUŻ.
ZOSTAŁ ZAGUBIONY, ZAPOMNIANY PRZEZ HISTORIE.
A DZISIAJ LEŻY DZWON BEZ SERCA LEŻY NA ZŁOMOWISKU.
LEŻY STARY DZWON NA STARYM ŁAŃCUCHU KOTWICY.
KOTWICY STAREGO ZAPOMNIANEGO STATKU RYBACKIEGO.
ZAPOMNIANA, STARA KOTWICA – SYMBOL NADZIEI.
Autor tekstu i grafiki: Marian Rodak
Współpraca: Ewa Sorn